Logopeda Pani Joanna Spychalska prowadzi zajęcia w następujących godzinach:

Poniedziałek 10:00-11:00; 12:30-13:30

Wtorek 10:00-11:00; 12:30-13:30

Środa 10.00-11.00; 12.30-13.30

Czwartek 10:00-12:00

Piątek 9:00-12:00

Zachęcamy do obejrzenia filmu pt: „Z pewnością za większość zaburzeń u dzieci odpowiada to, co zrobiliśmy ze światem” 

Ćwiczenia na koncentrację uwagi dla młodszych dzieci (przykładowe)

Koncentracja uwagi potrzebna jest przy wszystkich świadomych działaniach. Możemy ją podzielić na koncentrację krótkotrwałą, która występuje wówczas, gdy na krótko intensywnie musimy skupić się na jakiejś czynności, rzeczy czy kwestii. Istotne jest przy tym odcięcie się od pozostałych docierających bodźców i poświęcenie się jednej czynności. O długotrwałej koncentracji uwagi mówimy wtedy, gdy wymagane jest skupienie się na czynności przez długi okres czasu. Zwracamy uwagę na docierające z zewnątrz bodźce, ale nasza koncentracja krąży wokół zasadniczego zadania.

Ćwiczenie 1

Dziecko siedzi na podłodze. Zamyka oczy. Druga osoba rysuje mu na plecach np. domek, słońce, kwiat itp. Następnie pytamy je, co zostało narysowane. Jeśli dziecko nie potrafi odpowiedzieć na pytanie – czynność powtarzamy.

Ćwiczenie 2

Dziecko zamyka oczy. Dajemy polecenie, aby skoncentrowało się na dochodzących dźwiękach z otoczenia. Dajemy mu czas na wsłuchanie się. Następnie pytamy, co słyszało, jaki dźwięk przypadł mu do gustu, co go drażniło. Jaki jest najbliższy dźwięk, który słyszysz? Jaki jest najgłośniejszy? Jaki najcichszy? Jaki najdalszy?

Ćwiczenie 3

Zawiązujemy dziecku oczy. Następnie prosimy, aby wysunęło dłonie do przodu. Podajemy mu do ręki przedmiot z otoczenia. Dajemy mu chwilę na poznanie tego przedmiotu. Następnie pytamy z jakiego materiału jest zrobione, czy jest ciepły czy zimny, do czego może służyć i czy dziecko wie, co to jest.

Ćwiczenie 4

Układamy przed dzieckiem obrazki z przedmiotami codziennego użytku oraz z otoczenia znanego dziecku. Następnie oddalamy się od niego i szeptem opowiadamy o danym przedmiocie. Zadaniem dziecka jest unieść do góry ten obrazek, o którym mu opowiadamy.

Ćwiczenie 5

Zabawa dla pary. Jedna osoba usiłuje być poważna i nawet nie uśmiechać się. Partner ma za zadanie rozśmieszyć ją. Kiedy mu się to uda, partnerzy zamieniają się rolami.

Ćwiczenia na koncentrację uwagi dla starszych dzieci (przykładowe)

Ćwiczenie 1

Dziecko rysuje na kartce czarną kropkę o średnicy 5 cm a następnie wpatruje się w świetlistą aureolę, która wkrótce pojawi się wokół ciemnego punktu. Stopniowo wydłużamy dziecku czas koncentracji na rysunku.

Ćwiczenie 2

Dziecko siedzi na podłodze. Zamyka oczy. Druga osoba rysuje mu na plecach różne litery, cyfry, krótkie wyrazy. Następnie pytamy je, co zostało narysowane. Jeśli dziecko nie potrafi odpowiedzieć na pytanie – czynność powtarzamy.

Ćwiczenie 3

Zabawa dla pary. Dziecko obserwuje osobę prowadzącą, która bardzo powoli porusza się, najpierw samymi rękami, później włącza inne części ciała i twarz. Dziecko następnie poruszają się wraz z nią, zachowując się jak odbicie w lustrze. Prowadzący wykonuje ruchy bardzo wolno, np. podnosi ręce na wysokość oczu licząc do dziesięciu.

Ćwiczenie 4

Dziecko zamyka oczy. Dajemy dziecku następującą instrukcję: „Widzisz przed sobą tablicę, taką, jak w szkole. Na tej tablicy piszesz cyfrę 5, bardzo wyraźnie widzisz, jak twoja ręka pisze cyfrę 5. Przed tą 5 umieszczasz cyfrę 2. Teraz więc widzisz wyraźnie liczbę 25.

Teraz zacznę dodawać cyfry, a ty je będziesz pamiętać, tak po prostu, dzięki koncentracji.

Mamy więc 5, na lewo od 5 umieściliśmy 2, na prawo umieścimy 6. Przed 2 piszemy 3. Przed 3 jest 7. Na końcu liczby po 6 stawiamy 0. Zapamiętaj tę liczbę dokładnie, bardzo głęboko zachowaj w pamięci. Wykonaj głęboki wdech i otwórz oczy. Doskonale pamiętasz liczbę. Otwórz oczy i sprawdź, czy jest ona prawidłowa. Powinno być 732 560”.

Ćwiczenie 5

Dajemy dziecku instrukcję, aby usiadło wygodnie i zamknęło oczy. Następnie mówimy, że widzi duży zegar, z dużym sekundnikiem, wyraźnym i posuwającym się ruchem skokowym.

Sekundnik początkowo jest jeszcze nieruchomy, ustawiony pionowo, gotowy do startu.

Gdy prowadzący powie HOP! sekundnik ruszy a dziecko będzie spokojnie śledzić jego ruch, sekunda po sekundzie. Instrukcja: „Uwaga! HOP! Sekundnik posuwa się, widzisz dokładnie, jak porusza się swoim skokowym ruchem. Twój umysł widzi tylko to.

Teraz widzisz przesuwającą się wskazówkę zegara w tym samym rytmie.

Nic nie może cię rozproszyć, widzisz tylko to.”

Dziecko powinno wykonywać to ćwiczenie początkowo przez minutę, a w ciągu następnych dni, coraz dłużej.

Literatura:

Norman Ursula „Trening pamięci”, Klub dla Ciebie, Warszawa 2002,

Gruszczyk-Kolczyńska Edyta, Zielińska Ewa „Wspomaganie dzieci w rozwoju zdolności do skupiania uwagi i zapamiętywania”, WsiP, Warszawa 2005,

Sikorska Iwona „Trening koncentraji. Jak rozwijać uwagę i pamięć dziecka”, Wydawnictwo Edukacyjne, Lublin 2010.

• Jak motywować dziecko do ćwiczeń logopedycznych w domu
• STAŁA PORA ĆWICZEŃ Dziecko łatwiej zaakceptuje wykonywanie ćwiczeń logopedycznych jeśli staną się one częścią codziennego rytuału. Najlepiej kojarzyć ćwiczenia z innymi codziennymi zajęciami
• KRÓCEJ ALE CZĘŚCIEJ -Lepiej ćwiczyć krócej, ale kilka razy dziennie, niż raz na tydzień długo.
• NAUKA PRZEZ ZABAWĘ – Wykonaj wraz z dzieckiem pomoce edukacyjne, które uprzyjemnią nabywanie umiejętności poprawnego mówienia. Jeśli brakuje Ci czasu, możesz też kupić gotowe pomoce logopedyczne lub wykorzystać zabawki i zabawy, które dziecko najbardziej lubi.
• NAUKA „PRZY OKAZJI” – Wykorzystaj każdą możliwą sytuację, aby „przemycić” kilka słówek, ćwiczeń buzi i języka lub ćwiczeń oddechowych. Ćwiczyć można w każdej sytuacji: na spacerze, w sklepie, podczas przygotowywania posiłku, podczas zwykłej rozmowy z dzieckiem. Dużo zależy od Twojej inwencji!
• ĆWICZMY RAZEM – Ćwicz razem z dzieckiem. Czasem dorośli wstydzą się robienia dziwnych min przed lustrem. Niepotrzebnie! Jeśli należysz do tych osób, pozbądź się wstydu i doceń, co nasza buzia i język potrafią. Ćwicz z dzieckiem i dobrze się przy tym baw!
• DWIE WAŻNE CECHY – Bądź cierpliwy i konsekwentny. Nie wyśmiewaj dziecka, jego wady, ani braku postępów. Czasem mijają długie miesiące zanim pojawią się pierwsze efekty terapii. 
• O MOTYWACJI – Motywacja do ćwiczeń to coś, co nie przyjdzie samo. Pamiętaj, że każde dziecko ma swoje „kryzysy”, są one zjawiskiem naturalnym. Motywację trzeba stale rozwijać i wzmacniać.
• NAGRODY – Za solidną pracę należy się nagroda! Podczas ćwiczeń niech to będzie zwykłe entuzjastyczne: „Brawo, bardzo dobrze!”. Po zakończonych zajęciach może to być naklejka, zabawa bańkami mydlanymi, pieczątka w tabeli motywacyjnej lub obrazek. 
• KONTAKT Z LOGOPEDĄ– Bądź w stałym kontakcie z logopedą, prowadzącym terapię, aby na bieżąco omawiać postępy dziecka, zapytać o sposób wykonywania ćwiczeń.
• CZAS -Daj dziecku czas! Każda nowa umiejętność potrzebuje czasu, aby się rozwinąć i utrwalić. Tylko systematyczna praca i wytrwałość pozwolą osiągnąć cel, jakim jest poprawna mowa i sprawna komunikacja!

Test rozwoju reakcji słuchowych i mowy dla dzieci w wieku 2-4 lat

Drogi Rodzicu!

Sam możesz ocenić czy dziecko wymaga terapii logopedycznej.

Czy Twoje dziecko:

1. Słucha muzyki, ogląda telewizję na tym samym poziomie głośności co inni domownicy
2. Spełnia trudniejsze polecenia słowne, np. schowaj zabawki
3. Odpowiada na pytania: co to jest?
4. Szuka źródła interesującego go dźwięku
5. Zadaje pytania interesując się otoczeniem
6. Mówi coraz więcej pełnymi zdaniami, opowiada proste bajki lub wymyślone historyjki
7. Śpiewa i tańczy przy muzyce
8. Słyszy i rozumie rozmowę w drugim pokoju

Odpowiedz na poniższe pytania „tak” lub „nie”. Jeżeli zauważysz, że odpowiedź „nie” występuje przy 3 i więcej pytaniach skieruj się do logopedy. 

ZASADY DLA RODZICÓW, JAKIE NALEZY STOSOWAC W ROZMOWIE Z DZIECKIEM Z NIEPŁYNNOSCIA MÓWIENIA
▪ Nie należy uświadamiać dziecku, że ma problemy z mową.
▪ Nie należy mówić przy dziecku, że się jąka.
▪ Unikaj poprawek, instrukcji, reprymend dotyczących niepłynności mówienia oraz sugestii dotyczących mowy i języka dziecka typu, „mów spokojnie“, „odpocznij“, „skup się“, „weź oddech“.
▪ Nie należy przerywać dziecku, kończyć za niego wypowiedzi, dopowiadać, gdy ma chwile zawahania.
▪ Należy wzmacniać pozytywnymi komentarzami to, że mówi ładnie; powtarzać dziecku, że świetnie mu idzie, że ładnie coś powiedziało.
▪ Nie reaguj, kiedy dziecko wykorzystuje niepłynność, wyuczoną bezradność, kiedy chce coś osiągnąć; nie
ustępować kiedy specjalnie mówi niepłynnie, by osiągnąć swój cel.
▪ Staraj się znaleźć czas, żeby wysłuchać dziecko.
▪ Mów wolniej, jeśli chcesz, aby dziecko mówiło wolniej; można robić pauzy chwile po wypowiedziach dziecka, żeby uniknąć „mówienia w trakcie“ wypowiedzi dziecka; Zredukowane tempo mowy, powinno stać się normalnym, wolnym tempem mowy (np 140-160 słów na minutę) w sytuacjach kiedy „jest potrzebne“, jak również w momentach, kiedy dziecko doświadcza wzmożonego jąkania.
▪ Bądź wzorem poprawnej mowy dla dziecka, ponieważ od rodziców uczy się jej najwięcej. Mowa dorosłych powinna być spokojna, płynna, słownictwo i gramatyka dostosowane do poziomu rozumienia dziecka (najlepiej jest używać krótkich, nie złożonych zdań, kiedy tłumaczy się zagadnienia, opisuje wydarzenia, itp).
▪ Aktywnie słuchaj, co dziecko ma do powiedzenia utrzymując kontakt wzrokowy, nie przerywając i nie podpędzając go.
▪ Zapewnij dziecku spokój w czasie rozmowy i w trakcie dnia dobieraj spokojne aktywności, włączając w nie dziecko.
▪ Dbaj o rutyny domowe, aby posiłki, spanie itd. odbywały się w miłej, spokojnej atmosferze o tych samych porach.
▪ Wprowadź jasne i konkretne zasady w wychowaniu dziecka i konsekwentnie je realizuj.
▪ Wymagaj od dziecka realizacji realnych celów.
▪ Unikaj wyręczania dziecka.
▪ Pozwalaj mu popełniać błędy.
▪ Staraj się wybierać gry i zabawy wyciszające dziecko, relaksujące go np. śpiewanie, rysowanie.
▪ Nie pozwalaj dziecku grać na komórce, i padzie, komputerze w gry „na czas“, wywołujące napięcie, stres.
▪ Baw się z dzieckiem.
▪ Poświęć uwagę wyłącznie dziecku w czasie co najmniej 15 min dziennie, słuchaj tego co ma do powiedzenia, stymuluj rozwój mowy, nagradzaj zachwytem nowe, poprawne wyrażenia, płynna mowę, powtarzaj dziecku, że pięknie mówi.
▪ Nie pozwalaj dziecku oglądać programów, filmów, bajek wywołujących napięcie.
▪ Nie należy przestawiać dzieci leworęcznych/praworęcznych z jednej ręki na drugą.
▪ Przestrzegać nauczycieli i wychowawców przed problemem; współpracuj z nimi włączając ich w terapię

12 przykazań logopedycznych dla rodziców małych dzieci według Leona Kaczmarka

1. Narządy mowy dziecka kształtują się i zaczynają funkcjonować już w życiu płodowym. Są one ogromnie wrażliwe na wszystkie bodźce fizyczne i chemiczne, zarówno sprzyjające jak i szkodliwe.
2. Mowa otoczenia powinna być poprawna. Do dziecka trzeba mówić wolno, dokładnie i wyraźnie, trzeba zaniechać sztucznego spieszczania i używania tzw. języka dziecięcego.
3. Dziecko powinno reagować na aktywność uczuciową i słowną otoczenia. Z początku jest to uśmiech, ruch rączki, przegięcie ciała. Szybko  jednak nastąpią reakcje głosowe. Gdy ich brak, trzeba koniecznie zbadać słuch dziecka, gdyż może on być osłabiony.
4. Absolutnie nie wolno krępować dziecka w reagowaniu na aktywność otoczenia.
5. Jeśli dziecko ma nieprawidłową budowę narządów mowy (rozszczep warg, dziąseł, podniebienia, zniekształcenia w układzie szczęk, uzębienia itp.), powinno się bezwzględnie pójść z nim do lekarza specjalisty: chirurga plastyka, ortodonty.
6. Dziecko leworęczne należy otoczyć specjalną opieką. Nie wolno zmuszać go do posługiwania się prawą ręką, gdyż mogą wystąpić zaburzenia mowy.
7. Kiedy dziecko samo zaczyna coraz więcej mówić nie wolno ignorować dziecka poprzez obojętność lub uwagi, bo wówczas dziecko zamyka się w sobie, staje się nieufne.
8. Nie należy hamować żywiołowego pędu do mowy, trzeba wykorzystać ogromny ładunek uczuciowy, jaki dziecko wkłada w mowę.
9. Należy sprawdzać czy kształtowanie się mowy dziecka przebiega zgodnie z normą.
10. Od momentu zdobycia przez dziecko umiejętności mówienia zdaniami nie wolno bezustannie przeszkadzać mu przez ciągłe poprawianie i zmuszanie do poprawnego powtarzania, gdyż dziecko nabawi się kompleksu niższej wartości, straci zaufanie do otoczenia, przestanie mówić.
11. Dziecko trzyletnie monologuje, ale chce też rozmawiać z otoczeniem, zadaje mnóstwo pytań i przepada za opowiadaniami. Nie wolno lekceważyć tych faktów, gdyż pomaga to dziecku w wysławianiu się, w umiejętności wyrażania swych myśli i uczuć.
12. Jeśli mimo wszystko nie udało się zapobiec powstaniu defektów mowy, nie wolno opuszczać rąk. Logopedzi są w stanie pomóc dziecku, o ile rodzice i wychowawcy będą z nimi jak najściślej współpracować.